MONOLOGO NG DAHON

sa gabi,

madalas akong makipagsayaw

sa malungkot na musika ng hangin.

habang tahimik ang lahat,

nagpapayakap ako sa dilim

o kaya’y lumiliyad

upang magpalunod sa liwanag ng buwan

sa umaga,

sinasalubong ko ang sinag ng araw

na tila mga sibat na tumatama sa akin

susubok mangiti habang tinutuyo ako nito

mula sa pagkabasa sa ulan ng nagdaang gabi;

o kaya ay habang muling pinatitingkad

ang aking kulay sa kaniyang taglay na init.

madalas,

nagpapabali ako sa ulan,

yumuyukod sa kaniyang patak

lumalagok

malayang sumasalo,

malayang tumatanggap

sa kaniyang lamig at bigat.

oo, dahil isa akong dahon.isa akong dahon.

nakikisabay, kahit sadyang mag-isa

piping humihiyaw

at lingid sa nakikita ng mata

ay maraming kulay na taglay.

aking pinapanood ang lahat

habang walang nakakapansin.

isang araw,

matatangay rin ako ng malakas na hanging aking kasayaw,

ihihiwalay sa aking tangkay.

tahimik na hahalikan ang buhay na lupa,

at hindi maririnig ang aking paglagapak.

hindi ako manininisi ng sinuman.

malaya akong susunod,

hanggang muling hawakan ng hangin

upang ilipad patungo sa kung saan

at lumaya sa kawalan.